–জুলি বৰা (১) (২)
আনে যোৱা বাটে….
ভদ্ৰ মহানগৰীৰ ভদ্ৰ মানুহে লেতেৰা কৰা ঠাইবোৰ চাফা কৰাৰ দায়িত্ব সিহঁতৰ। অৱশ্যে ইয়াৰ দ্বাৰাই দিনটোৰ অন্নমুঠিও যোগাৰ হৈ যায় সিহঁতৰ……..
Just Friends
I know that you don’t owe me,
and I shouldn’t ask for more;
I shouldn’t feel so let down,
all the times you don’t call.
Opium
—Happy Borah She’d drunk and smiledFlown to the hill…then..Blossomed with colored dreams…..She’d drunk and dancedJumped to the star….then..Laughed with bubbles …
সহস্ৰ গাঁঠিৰ বান্ধ
আইতাই কʼলে,
মাটিত লেপেটা কাঢ়ি বহি থকা মোৰ ছাঁটো
সাইলাখ দেউতাৰ দৰে।
পানীজুৱঁলিত কক্-বকাই মৰা তেওঁৰ শৈশৱটোও বোলে
মোৰ দৰেই আছিল।
The desire
I travel between joy and solitude
climbing the old loneliness
I only want to renew myself
like an old river’s quiet.
সূতা চিগা চিলাৰ কবিতা
কেনেবাকৈ ওলমি থাকে
এখন চিলা
লঠঙা ডালত,
ক’ৰবাত কেনেবাকৈ…
গুৱাহাটীত আছে বা কি!
বিচাৰিলে কাম নাই, কাম পালে টকা নাই; নাই টকা, সব ফিকা, জীৱনটোৱে হাঁয় হাঁয়! নাই যাৰ ফিয়েট গাড়ী, নাৰীয়ে নাচায় হাঁহি মাৰি, হাঁহি মাৰি— নাই কাণত হেডফোন, ব্লেক এণ্ড হোৱাইট সৱ সপোন; থকা হ’লে ইচমাৰ্ট ফোন, দিনে ৰাতিয়ে গুণগুণ। কি হ’ব, হ’ব কি দুশ টকা হাজিৰাত, বেকাৰ এই জিন্দেগীতে হৈ যাওক না বাজিমাত; জীৱন ৰেলৰ পেছেঞ্জাৰ, তামাছা চাবলে দুনিয়াৰ; ভীৰৰ মাজত মৰি-হাজি, গুৱাহাটীত হাজিৰ আজি; গুৱাহাটীত আছে বা কি!
কবিতা
এটা বৰ ডাঙৰ অসুখত ভুগিবলৈ লৈছোঁ
হৃদয়ৰ অসুখ।
বুমেৰাং
এজন ঠিকাদাৰৰ তলত এজন মিস্ত্রীয়ে বহু বছৰ কাম কৰিছিল। এদিন মিস্ত্রীজনে ঠিকাদাৰক ক’লে– তেওঁ আৰু কাম নকৰে। অৱসৰ লব। তেতিয়া ঠিকাদাৰজনে তেওঁক শেষবাৰৰ বাবে এটা ঘৰ বনাই দিবলৈ অনুৰোধ কৰিলে। অনুৰোধ মর্মে মিস্ত্রীজনে ঘৰটো বনাই তলা মাৰি ঠিকাদাৰজনক চাবিপাত দিবলৈ আহিল।